Πήγαμε στο "Scala Vinoteca"

Χθες βράδυ, ένα ζεστό σαββατόβραδο του Ιουλίου, με το κέντρο της Αθήνας μισο-άδειο, επισκεφθήκαμε το νέο -ίσως και μοναδικό στην Αθήνα- wine bar Scala Vinoteca. Βρίσκεται σε μια καταπληκτική κρυμμένη γωνιά στο Κολωνάκι, Σίνα και Αναγνωστοπούλου. Όπως πληροφορηθήκαμε, άνοιξε πριν ενάμισυ μήνα περίπου και ήδη έχει αρχίσει να αποκτά θαμώνες. Το περιβάλλον έχει έντονο το ύφος του design με επιρροές από Νέα Υόρκη σε συνδυασμό με νότες μιας καθημερινής ιταλικής vineria. Καθίσαμε μέσα, και η απαγόρευση καπνίσματος έκανε την ατμόσφαιρα ακόμα πιο ευχάριστη, αν και ομολογώ πως μας έλλειψε λίγο ένα εξιλεωτικό τσιγάρο στο τέλος του γεύματος.
Το μενού αποτελείται από επιλογές πιάτων που χωρίζονται σε 3 κατηγορίες: 7, 10 και 12 ευρώ, ενώ υπάρχουν και ποικιλίες τυριών και αλλαντικών με 8 ευρώ έκαστη. Καλές προτάσεις γενικώς, οι οποίες σαφώς μπορούν να βελτιωθούν για να καλύπτουν όλο το εύρος των κρασιών που προσφέρονται. Για παράδειγμα βρήκαμε πως δεν υπήρχε πιάτο για να συνοδεύσει ένα σωματώδες δυνατό κόκκινο κρασί. Πάντως το λιγκουίνι καρμπονάρα με λουκάνικο τρικάλων που δοκιμάσαμε ήταν πολύ πετυχημένο.
Η λίστα των κρασιών περιλαμβάνει κρασιά κυρίως του ελληνικού, και λίγα του διεθνούς αμπελώνα, με δυνατότητα να τα δοκιμάσεις όλα και σε ποτήρι. Βέβαια, η λίστα συνεχώς εμπλουτίζεται, και όπως μας πληροφόρησε ο ένας εκ των ιδιοκτητών, υπάρχουν μεγάλα σχέδια για υπόγεια κάβα, με Grand Cru ετικέτες, και όχι μόνο, για όλα τα βαλάντια.
Εμείς δομιμάσαμε τα μανιτάρια πορτομπέλο, σπαράγγια με μαστέλο Χίου, λιγκουίνι με λουκάνικο και πένες με ντομάτα και βασιλικό, τα οποία μας ικανοποίησαν πλήρως (με εξαίρεση ίσως τις πένες).
Από κρασί μείναμε παραπάνω από ευχαριστημένοι, γιατί ο ιδιοκτήτης ανέλαβε προσωπικά να μας προτείνει και σερβίρει κρασιά, τα οποία δεν είχαμε δοκιμάσει (τα μισά κερασμένα!). Λοιπόν έχουμε και λέμε, Pouille Fusse 2002 (σωματώδες chardonay, λιπαρό, με νότες ψημένης κόρας ψωμιού, βανίλια και λευκόσαρκα φρούτα, εκπληκτικό, ήθελα να πιώ όλο το μπουκάλι), Pinot Noir Bourgogne 2005 (αδιάφορο, του Παπαϊωάννου αρκετά καλύτερο) Chianti 2001 (εντυπωσιακό υψηλόβαθμο Sangiovese με πλούσιο σώμα, μπαχαρικά και αγριοκέρασα, με δυνατότα μεγαλύτερης παλαίωσης), Merlot Κτήμα Μάρκου 2005 (καταπληκτικό merlot από νεαρό παραγωγό, που πρέπει να περιληφθεί σε μελλοντική τυφλή δοκιμή), Amarone (το μοναδικό κρασί που μας σέρβιρε η μουτρωμένη και αδέξια σερβιτόρα, οπότε δεν κατάφερα να δω καν την ετικέτα, κρίμα).

Γενικά, το Scala Vinoteca είναι ένα πολύ ενδιαφέρον εστιατόριο, με όλα τα χαρακτηριστικά ενός καθαρόαιμου wine bar-restaurant. Πιστεύω χρειάζεται ακόμα λίγο χρόνο για να ξεπεράσει τις "παιδικές ασθένειες" του νεαρού της ηλικίας του, και να προσφέρει στο αθηναϊκό κοινό ένα χώρο κρασιού ευρωπαϊκών προδιαγραφών, που τόσο μας λείπει. Είμαι αισιόδοξος για την πορεία του και σίγουρα θα ξαναπάμε. Και εις άλλα με υγεία...


Σχετικό άρθρο στο Athens Voice.

Κτήμα Καρυδά 2004

Επιστρέφω με εντυπώσεις για ακόμα ένα ξινόμαυρο, για το οποίο δηλώνω επισήμως ως Bon Vineur πως είναι η αγαπημένη μου ποικιλία. Πρόκειται για το Κτήμα Καρυδά 2004. Είχα διαβάσει κάποια ελάχιστα σχόλια αλλά το κρασί δεν το είχα δοκιμάσει. Το αγόρασα δοκιμαστικά από τον Ανθίδη (τιμή γύρω στα 10 ευρώ), ψάχνοντας για το chateau Πήγασος (βλ. προηγούμενη ανάρτηση) το οποίο βέβαια δεν υπήρχε. Έχω να πω τα καλύτερα λόγια!


Χρώμα ερυθρό, μεσαίας έντασης, με κεραμιδιές αποχρώσεις, ένδειξη της έναρξης παλαίωσης. Έντονα αρώματα λιαστής ντομάτας, ώριμου σύκου και φραγκοστάφυλου. Στόμα μεσαίου όγκου, με διακριτική παρουσία τανινών και οξύτητας. Στα 5 χρόνια ζωής του, μπορεί να βελτιωθεί για τουλάχιστον 2-3 χρόνια ακόμα. Εντυπωσιακό κρασί και καταπληκτική σχέση ποιότητας-τιμής. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Σχετικό άρθρο στο Αθηνόραμα.

Chateau Πήγασος 1997

Απρίλιος 2009. Αρκοχώρι Ημαθίας, κοντά στη Νάουσα. Καθόμαστε με εκλεκτή παρέα στην ταβέρνα "Χάραμα" στην άκρη του γκρεμού. Υπέροχη θέα, ακόμα πιο υπέροχο μενού με αγριογούρουνο, ζαρκάδι και λοιπά κυνήγια να έχουν την τιμητική τους. Τότε ήταν που στην υπόσκαφη κάβα της ταβέρνας (ναι καλά διαβάζετε) ανάμεσα σε πολλά συλλεκτικά ξινόμαυρα τα οποία λίγο πολύ γνώριζα, ανακάλυψα το καλύτερο ξινόμαυρο. Chateau Πήγασος 1997. Με την μετάγγιση στη Riedel καράφα διακρίναμε το διαυγές, όχι ιδιαίτερα βαθύ, κόκκινο χρώμα που άρχιζε να παίρνει μια μπρούτζινη απόχρωση με το πέρασμα του χρόνου. Στη μύτη, το άρωμα ώριμης ντομάτας (χαρακτηριστικό της ποικιλίας) και φραγκοστάφυλου. Στο στόμα βελούδινο, στρογγυλό, με ήπιες, μαλακές τανίνες, μεσαίο σώμα, ντομάτα, μπαχαρικά και μούρα. Η τέλεια έκφραση ενός παλαιωμένου ξινόμαυρου, με μόνο 22 ευρώ (τιμή εστιατορίου). Καταπληκτικό! Στην Αθήνα δεν έχω καταφέρει να το βρω. Πιστεύω επιβάλλεται σύντομα μια εκδρομή στη Νάουσα, για επίσκεψη στο ίδιο το οινοποιείο στα Πολλά Νερά. Και εις άλλα με υγεία.

Σχετικό άρθρο στο Αθηνόραμα.