Wine dinner...never again: Τα οινικά δείπνα της Αθήνας

Τον τελευταίο καιρό έχει διαδοθεί η διοργάνωση θεματικών 'δείπνων κρασιού' (wine dinners), αποτέλεσμα συνεργασίας συγκεκριμένων Κτημάτων με αντίστοιχα εστιατόρια. Η ιδέα ακούγεται πολύ ελυστική στο οινόφιλο -και όχι μόνο- κοινό αφού συνδυάζει μία ποικιλία κρασιών σε ποτήρι με σειρά αντίστοιχων πιάτων, συχνά σε ιδιαίτερα συμφέρουσα τιμή.

Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα των δείπνων αυτών έχει αποδειχθεί αμφιβόλου ποιότητας. Προσωπικά, έχω βρεθεί σε αρκετά δείπνα τέτοιου τύπου τα τελευταία χρόνια, σε γνωστά εστιατόρια της Αθήνας, με κρασιά από διάφορα ελληνικά κτήματα. Δυστυχώς, το αποτέλεσμα είναι από μέτριο έως τραγικά απογοητευτικό. Σχεδόν πάντα με ευθύνη του εστιατορίου. Δεν θα προχωρήσω σε ονόματα εστιατορίων, αλλά ενδεικτικά αναφέρω μεγάλους χρόνους αναμονής με τεράστια καθυστέρηση στο σερβίριμα, χαμηλής ποιότητας -συχνά ξαναζεσταμένο- φαγητό, σέρβις χαμηλής ποιότητας, κακό συνδυασμό κρασιού με φαγητό, ακατάλληλα ποτήρια κρασιού σε εστιατόρια που υποτίθεται ότι ειδικεύονται στο κρασί, πιάτα που σε καμία περίπτωση δεν αντιστοιχούν στις μεγαλειώδεις περιγραφές του μενού και τις προσδοκίες του εστιατορίου. Το μόνο κοινό χαρακτηριστικό είναι οι άνθρωποι του εκάστοτε κτήματος που τρέχουν όλο το βράδυ προσπαθώντας να σώσουν την κατάσταση, στους οποίους αξίζουν συγχαρητήρια.

Η οινική σκηνή της Αθήνας έχει αναβαθμιστεί αισθητά, αλλά το εγχείρημα των wine dinners ομολογώ πως δεν έχει καταφέρει να αναδείξει την κουλτούρα του κρασιού ούτε να συνδυάσει αρμονικά οίνους και εδέσματα. Παρατηρώ μια έλλειψη οργάνωσης στη κουζίνα και το σέρβις, και άγνοιας για το Κτήμα που προωθείται από πλευράς εστιατορίων που φιλοξενούν τα συγκεκριμένα δείπνα. Και κάνουν τα 35 έως 45 ευρώ που συνήθως πληρώνει κανείς να φαντάζουν χρήματα άδικα σπαταλημένα σε βραδυές που παίζουν με τα νεύρα μας και όχι με τους γευστικούς υποδοχείς μας.

Είναι σαφώς προτιμότερο για μια παρέα να επισκεφθεί ένα εστιατόριο για να γευτεί πιάτα της επιλογής της από την πραγματκή κουζίνα του, σε συνδυασμό κρασιού υπό την καθοδήγηση του sommelier, παρά να ακολουθήσει τυφλά ένα κακό προκαθορισμένο μενού των οινικών δείπνων που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε απογοήτευση, αδικώντας το Κτήμα και συχνά το ίδιο το εστιατόριο. Το συμπέρμασμα 'Wine dinner...never again' ίσως ακούγεται υπερβολικό, αλλά κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και επιβεβαιώνει τον κανόνα του 'ό,τι πληρώνεις παίρνεις'. Και όπως είπε ο Μίκαελ Χάνεκε 'η πολυτέλεια είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης υπόστασης. Οτιδήποτε μαζικό είναι και απάνθρωπο'.

Bon Viveur + Bonne Viveuse

Γη και Ουρανός Ροζέ 2006

Ένα ροζέ, 100% ξινόμαυρο, με 6 μήνες βαρέλι από τον Απόστολο Θυμιόπουλο. Αυτό το μοναδικό ροζέ, με το που μπήκε στο ποτήρι, ομολογώ πως με ταξίδεψε στο ορεινό Τρίλοφο Ημαθίας, όπου και καταφέραμε να προμηθευτούμε το κρασί σε παλαιότερη εκδρομή μας στην ευρύτερη οινοπαραγωγική περιοχή της Νάουσας.
Χρώμα διαυγές ροδί με κεραμιδιές αποχρώσεις. Πυκνά αρώματα ντομάτας, και φραγκοστάφυλου, τυπικά της ποικιλίας, και διακριτικές νότες βαρελιού. Πλούσιο, μεστό σώμα, λιπαρότητα, με αισθητές τανίνες και ωραία οξύτητα. Περισσότερο πλησίαζε προδιαγραφές ερυθρού παρά λευκού κρασιού. Από τα καλύτερα ροζέ από ξινόμαυρο που είχα την τύχη να δοκιμάσω.