Απρίλιος 2009. Αρκοχώρι Ημαθίας, κοντά στη Νάουσα. Καθόμαστε με εκλεκτή παρέα στην ταβέρνα "Χάραμα" στην άκρη του γκρεμού. Υπέροχη θέα, ακόμα πιο υπέροχο μενού με αγριογούρουνο, ζαρκάδι και λοιπά κυνήγια να έχουν την τιμητική τους. Τότε ήταν που στην υπόσκαφη κάβα της ταβέρνας (ναι καλά διαβάζετε) ανάμεσα σε πολλά συλλεκτικά ξινόμαυρα τα οποία λίγο πολύ γνώριζα, ανακάλυψα το καλύτερο ξινόμαυρο. Chateau Πήγασος 1997. Με την μετάγγιση στη Riedel καράφα διακρίναμε το διαυγές, όχι ιδιαίτερα βαθύ, κόκκινο χρώμα που άρχιζε να παίρνει μια μπρούτζινη απόχρωση με το πέρασμα του χρόνου. Στη μύτη, το άρωμα ώριμης ντομάτας (χαρακτηριστικό της ποικιλίας) και φραγκοστάφυλου. Στο στόμα βελούδινο, στρογγυλό, με ήπιες, μαλακές τανίνες, μεσαίο σώμα, ντομάτα, μπαχαρικά και μούρα. Η τέλεια έκφραση ενός παλαιωμένου ξινόμαυρου, με μόνο 22 ευρώ (τιμή εστιατορίου). Καταπληκτικό! Στην Αθήνα δεν έχω καταφέρει να το βρω. Πιστεύω επιβάλλεται σύντομα μια εκδρομή στη Νάουσα, για επίσκεψη στο ίδιο το οινοποιείο στα Πολλά Νερά. Και εις άλλα με υγεία.
Σχετικό άρθρο στο Αθηνόραμα.
1 σχόλιο:
Bon-Viveur μας φτιάχνεις. Θέλουμε να έρθει η Ημαθία πιο κοντά μας και η Φλώρινα, ή έστω να πάμε εμείς πιο κοντά τους. Para Siempre, Terroirista.
Δημοσίευση σχολίου